Барбот де Марни Николай Павлович

Гражданлығы	Рәсәй империяһы;
Уҡыу йорто	Корпус горных инженеров[d] (1852);
Вафат булған урыны	Вена, Австро-Венгрия;
Һөнәр төрө	геолог
Атаһы	Павел Николаевич Барбот де Марни[d]
Балалары	Евгений Николаевич Барбот де Марни[d] и Барбот де Марни, Николай Николаевич[d]
Эшмәкәрлек төрө	геология
Эш урыны	Санкт-Петербург дәүләт тау университеты;
Заты	ир-ат
Ерләнгән урыны	Смоленск православие зыяраты[d];
Тыуған көнө	31 ғинуар (12 февраль) 1829
Вафат булған көнө	4 (16) апрель 1877 (48 йәш)
Тыуған урыны	Пермь губернаһы, Рәсәй империяһы;
	РУВИКИ.Медиа файлдары

Николай Павлович Барбот де Марни (Барбот де Марни; 31 ғинуар (12 февраль) 1829 Пермь губернаһы — 4 [16] апрель 1877, Вена) — Рәсәйҙең тау инженеры, профессор, Петербург тау институтының маҡтаулы геология докторы (1866).

Биографияһы

1829 йылдың 31 ғинуарында (12 февраль) (башҡа мәғлүмәттәр буйынса — 1831 йәки 1832 йыл) Пермь губернаһында Франциянан сыҡҡан тау офицеры ғаиләһендә тыуған.

Ул Санкт-Петербург тау инженерҙары корпусы институтында уҡый, 1852 йылда бәләкәй алтын миҙал менән уны тамамлай һәм инженер—поручик исеме ала. Тула провинцияһында геолог Пандер етәкселегендә үҙаллы геологик эҙләнеүҙәр башлай.

1853 йылда уны Уралға күсерәләр, һәм ул дәүләт тау райондарын геологик тикшереүҙе маҡсат итеп ҡуйған Гофман һәм Гринвальдтың геологик экспедицияһында ҡатнаша.

1860—1862 йылдарҙа Н. Барбот-де-Марни оло Маныч экспедицияһы етәксеһе була һәм Рус император география йәмғиәтенән ҡалмыҡ далаһын геологик-географик тикшеренеүе өсөн алтын миҙал ала., йәмғиәттең «Записки»һында Николай Павловичтың хеҙмәте баҫылып сыға.

1862 йылда уны сит илгә ебәрәләр, унда Германия, Бельгия һәм Франциялағы геологик күренештәрҙе өйрәнә һәм геологик музейҙар тураһында мәғлүмәт туплай. Сит илдән ҡайтҡас, уны тау институтына геология һәм геодезия уҡытыусыһы һәм 1866 йылда — профессор булып эшләргә саҡыралар.

Империяның ҡайһы бер райондарында геологик тикшеренеүҙәр үткәрә, Украинала (Галиция, Волынь, Подолия) эшләй, Херсон, Курск, Харьков, Екатеринослав, Киев, Рязань, Воронеж, Ульяновск, Саратов, Тамбов, Астрахань, Пермь һәм Вологда һәм Архангель губерналарының бер өлөшөн тикшерә.

Эш нәтижәләре буйынса иң мөһимдәре-1864 йылда Төньяҡ губерналарҙа пермь ҡатламдарын өйрәнә, 1874 йылда Урыҫ география йәмғиәтенең Амударья экспедицияһы составында Ҡалмыҡ далаһында, уның һөҙөмтәләре буйынса Арал-Каспий районында ултырма формацияларынан төп урын — өсөнсө осорға түгел, ә аҡбур осорона ҡарай, һәм 1876 йылда Оренбург тимер юлы линияһында икәнен раслай.

Кривой Рог тимер рудалары сығанағының беренсе ғилми геологик тасуирламаһын эшләй.

Ул шулай уҡ Мәскәү өлкәһендә күмер сығанаҡтарын өйрәнеү менән шөғөлләнә.

Әле Тау институты студенты булғанда, ул «Горный Журнал» һәм «Северная Пчела» баҫмаларында геологик белемдәрҙең уңыштары тураһында мәҡәләләр баҫтыра. Институтты тамамлағас, ул «Записки СПб. Минералогического общества», «Труды СПб. общества естествоиспытателей» баҫмаларында даими баҫтырылып тора.

Барбот де Марниҙың фәнни-әҙәби хеҙмәте бик иртә башлана (унда ҙур палеонтологик ҡыҙыҡһыныу уятҡан Рязань һәм Тула губерналарында «Геологические исследования, произведенные в 1870 г.» инә), Рус география йәмғиәте баҫмаларында, немец геологик баҫмаларында, барынан да бигерәк "Горный Журнал"да мәҡәләләрен урынлаштыра.

Николай Барбот-де-Марни күп фәнни йәмғиәттәрҙең маҡтаулы ағзаһы, Санкт-Петербург университетының маҡтаулы геология докторы, һәм Санкт-Петербург университеты натуралистар йәмғиәтенең минералогия һәм геология кафедраһы рәйесе була.

1877 йылдың 4 апрелендә Венала дауаланыу өсөн сит илгә сәйәхәт ваҡытында вафат була^[2], Санкт-Петербургтағы Смоленск зыяратында ерләнгән^[2].

Ғаиләһе

Улдары:

Барбот де Марни, Николай Николаевич (03.14.1863-1895) — Парижда тыуған, Рәсәй тау инженеры, Кавказ геологияһын өйрәнгән.
Барбот де Марни, Евгений Николаевич (1868—1939) — геолог, тау инженеры, файҙалы ҡаҙылма ятҡылыҡтарын эшкәртеүҙең асыҡ ысулын тикшереүсе, Рәсәй СССР һәм алтын һәм платина ятҡылыҡтары буйынса ҙур белгес, профессор.

Библиография

Файл:Через Мангышлак и Устюрт в Туркестан (Барбот-де-Марни, 1889).djvu Төп хеҙмәттәре:

Геогностическое путешествие в северные губернии Европейской России. Записки Санкт-Петербургского Минералогического общества, 1868
Труды арало-каспийской экспедиции, вып. VI. Через Мангышлак и Усть-Урт в Туркестан. Дневник геологического путешествия. СПб. общество естествоиспытателей,1889 г., под редакцией проф. А. А. Иностранцева и H. A. Андрусова.
Путевые заметки по Тульской губернии: Статья Б.-де. М // Майоров, М. В. Майоров, Михаил Владимирович. История Тульского края в воспоминаниях и документах. Том I. — Тула, 2009. ISBN 5-86269-250-7. С. 31-47. Там же: пристрастная рецензия Н. Ф. Андреева Андреев, Николай Фёдорович.

Иҫкәрмәләр

↑ Deutsche Nationalbibliothek, Staatsbibliothek zu Berlin, Bayerische Staatsbibliothek, Österreichische Nationalbibliothek Record #11756320X // Gemeinsame Normdatei (нем.) — 2012—2016.
↑ ¹ ² Шишкина, 2018

Әҙәбиәт

Белешмә китаптар һәм энциклопедиялар[үҙгәртергә | вики-тексты үҙгәртергә]

Барбот-де-Марни, Николай Павлович // Брокгауз һәм Ефрондың энциклопедик һүҙлеге: 86 томда (82 т. һәм 4 өҫтәмә том). — СПб., 1890—1907. (рус.)
Барбот де-Марни, Николай Павлович // Русский биографический словарь : в 25 томах. — СПб.—М., 1896—1918.
Барбот де Марні Микола Павлович // Украинская советская энциклопедия: в 12 томах = Українська радянська енциклопедія (укр.) / За ред. М. Бажана. — 2-ге вид. — К.: Гол. редакція УРЕ, 1977. — Т. 1. — С. 355.

Н. П. Барбот де Марни тураһында башҡа баҫмалар[үҙгәртергә | вики-тексты үҙгәртергә]

Богданов М. Н. О посмертном издании рукописей Н. П. Барбота-де-Марни // Тр. СПб. об-ва естествоисп. 1878. Т. 9. С. 54-55.
Никитин С. Н. Николай Павлович Барбот-де-Марни // Изв. ОЛЕАЭ. 1891. Т. 70: Тр. Зоол. отд. об-ва: Т. 6. Материалы для истории научной и прикладной деятельности в России по зоологии и соприкасающимися с нею отраслями знания, преимущественно за последнее 35-летие. (1850—1888): Т. 3. С. 263—264 : порт.
Никитин С. Н., Цветаева М. К. Русская геологическая библиография: Барбот-де-Марни Николай Павлович // Горн. журнал. 1893. Т. 1. № 2. С. 366—371.
Poggendorff J.C. Barbot-de-Marni N.P. // Biographisch-Literarisches Handwörterbuch. Bd. 3. Leipzig, 1898. S. 873—874.
Тихомиров В. В., Софиано Т. А. Сто двадцать пять лет со дня рождения Н. П. Барбот-де-Марни // Изв. АН СССР. Сер. геол. 1957. № 1. С. 120—121.

Һылтанмалар

СПб. Барбот де Марни Н. П.(недоступная ссылка) — Горный университет
Барбот де Марни Николай Павлович — БСЭ
Библиография в информационной системе «История геологии и горного дела» РАН.

[_0715c48bc229adff-1] Deutsche Nationalbibliothek, Staatsbibliothek zu Berlin, Bayerische Staatsbibliothek, Österreichische Nationalbibliothek Record #11756320X // Gemeinsame Normdatei (нем.) — 2012—2016.

[Шишкина—2018——-2] ¹ ² Шишкина, 2018

[1]

[2]