Ҡадирилек

РУВИКИ — интернет энциклопедия мәғлүмәте
Ҡадирилек
ғәр. القادريه
Нигеҙләүсе Абдул-Кадир аль-Джилани[d]
Нигеҙләү датаһы XII быуат
Логотип РУВИКИ.Медиа РУВИКИ.Медиа файлдары

Ҡадирилек (ғәр. القادرية‎; рус. Кадирия) — Ғабдул Ҡадир Жиләни (1078—1166) нигеҙләгән суфый тәриҡәте.

Тарихы[үҙгәртергә | вики-тексты үҙгәртергә]

XIII быуат аҙағына нығынып бөтә.

Киң таралған тәриҡәттәрҙең береһе. Тарафдарҙары Алыҫ һәм Яҡын Көнсығышта, Африкала, Испания һәм ислам донъяһының башҡа төбәктәрендә йәшәй.

Үҙенсәлектәре[үҙгәртергә | вики-тексты үҙгәртергә]

Экстатик һәм теософик-спекулятив элементтарҙың булмауы һәм суфыйлыҡты әхлаҡи-этик тәғлимәт тип трактовкалау тәриҡәттең айырмалы үҙенсәлеге булып тора.

Туғанлыҡ башлығының үҙәк ғибәҙәтханаһы һәм резиденцияһы Ғабдул Ҡадир Жиләни ҡәбере эргәһендәге мемориаль комплекста урынлашҡан (Бағдад).

Тәриҡәттә ҡаты аскетизм (заһитлыҡ) тыйылған.

Атрибутикаһы[үҙгәртергә | вики-тексты үҙгәртергә]

Эмблемаһы — өс рәттә 5-әр, 6 һәм 7 таж япраҡтары теҙелгән йәшел роза. Уларға исламдың биш нигеҙе, имандың алты бағанаһы, ете һүҙҙән торған зекер мәғәнәһе һалынған[1].

Нигеҙ һалыусы[үҙгәртергә | вики-тексты үҙгәртергә]

Тәриҡәткә нигеҙ һалыусы булып хәнбәли һәм шәфиғи мәҙһәбтәр хоҡуҡ белгесе фаҡиһ Ғабдул Ҡадир Жиләни иҫәпләнә. Уның шәжәрәһе дүртенсе хаҡ хәлифәгә — Али ибн Әбү Талипҡа барып тоташа, тип иҫәпләнә[2].

Абдул Ҡадир Ғилани 50-гә яҡын китап авторы. Тарихи хроникалар Ғабдул Ҡадир Жиләниҙе суфый тип телгә алмай[2].

Иҫкәрмәләр[үҙгәртергә | вики-тексты үҙгәртергә]

Әҙәбиәт[үҙгәртергә | вики-тексты үҙгәртергә]

  • Али-заде, А. А. Кадири // Исламский энциклопедический словарь. — М. : Ансар, 2007. — 400 с. — (Золотой фонд исламской мысли). — 3000 экз. — ISBN 5-98443-025-8  (рус.).
  • Акунов В. В. Суфийский орден Кадирийа (Кадырия) // Военно-духовные ордена Востока / Редактор: Залесская М. К.. — М.: Вече, 2012. — 368 с. — (История орденов и тайных обществ). — 2000 экз. — ISBN 978-5-9533-5786-9.

Һылтанмалар[үҙгәртергә | вики-тексты үҙгәртергә]

Ислам. Энциклопедический словарь. Ответственный редактор С. М. Прозоров. М.: Наука. ГРВЛ, 1991.